آخرین قاصدک

اگر چه این دوست اهل سنّت بسیار سعی نموده تا بحثی بر مبنای سفسطه ارائه دهد، اما در این امر نیز موفق نبوده است. در هر حال پاسخ وی با همان شیوه‌ای که متوسل شده ایفاد می گردد:

الف – به ایشان بفرمایید که بافتن این همه صغرا و کبرا برای پاک کردن سه صورت مسئله (به جای یافتن پاسخ) است. و این خود اذعانی است بر این که اگر مسئله‌ی فدک یا ماجرای خانه‌ی فاطمه (ع) یا کربلا صحت داشته باشد، هیچ توجیهی ندارد و باید به خیلی از مسائل و مباحث اقرار نمود.

ب – اما ازدواج دختر یکی با شخص یا پسر دیگری و …، به هیچ وجه دلیل متقن و مقبولی بر وقوع یا عدم وقوع یک یا چند حادثه‌ی تاریخی نیست. مضافاً بر این که ازدواج بزرگان بر اساس عشق و عاشقی و لذت و شهوت نیست، بلکه مصالح اجتماعی بسیار متعدد و مهمی در نظر گرفته می‌شود.

آیا می‌توان گفت چون آسیه همسر فرعون شد، پس فرعون بسیار علیه‌السلام بوده است؟ آیا می‌توان مدعی شد چون امام حسن مجتبی و امام جواد (ع) با قاتلین خود ازدواج کردند، پس لابد آنان در قتل امام محق بودند؟ لذا جهت محو کردن فصل‌ها و فرازهای مهمی از یک تاریخ، نمی‌توان به این شیوه‌ها و سفسطه‌ها متوسل شد. جواب نمی‌دهد.

ایشان اگر می‌خواهند بدانند تاریخ صدر اسلام چگونه بوده و آیا حوادثی چون فدک، خانه‌ی فاطمه (ع) و ماجرای کربلا اتفاق افتاده است یا خیر؟ بهتر است تاریخ بخوانند. دست کم کتب تاریخی و روایات معتبر خودشان [مثل تاریخ طبری، صحیح مسلم و بخاری و …] را مطالعه نمایند.

ب – فدک، یک سرزمین است و با قهر و آشتی دو تن با یک دیگر، نمی‌توان وجود این سرزمین را نفی یا اثبات نمود. در تواریخ اهل سنّت نیز مثبوت است که این سرزمین متعلق به شخص پیامبر اکرم (ص) بوده و آن را چهار سال قبل از رحلت به دخترشان هدیه نمودند و اساساً حتی ارث هم نیست که بگویند از پیامبر (ص) ارث نمی‌ماند، بلکه هدیه است و حضرت فاطمه (ع) نیز چهار سال تمام کشاورزی بر آن سرزمین را مدیریت کرده و درآمد حاصله را بین فقراء مدینه توزیع می‌کردند.

اگر همه‌ی دختران ائمه (ع) با همه‌ی سران مخالف ازدواج کرده باشند نیز دلیل نمی‌شود تا فرازی دیگر از تاریخ، مثل ماجرای خانه‌ی فاطمه (ع)، دستور به جمع‌آوری و آتش زدن هیزم، شکستن در، سقط محسن، ریسمان به گردن علی (ع) انداختن و …، محو و تکذیب شود. این نیز حادثه‌ای است که در تاریخ همه‌ی مذاهب اسلامی مثبوت است.

ج – دوستان اهل سنت، از آن جهت که معتقد، مکلف و موظفند حضرت علی علیه‌السلام را دست کم به عنوان خلیفه‌ی چهارم قبول کنند و هر چه در شأن سه خلیفه‌ی قبل می‌دانند، درباره‌ی او نیز قبول کنند، دچار تعارض می‌شوند و جهت فرار از پاسخ و وجدان درد به سفسطه می‌پردازند و در نهایت سعی دارند اثبات کنند که آن دو در نهایت آشتی کرده و همه‌ی اختلافات برطرف شد.

حال فرض می‌کنیم که اصلاً آن طور که باب میل اهل سنت است، چنین شده باشد. چه ربطی دارد به خروج معاویه لعنة‌الله علیه بر خلیفه‌ی چهارم علی علیه‌السلام. مگر بر اساس اعتقادات و فقه اهل سنت، خروج بر خلیفه‌ی بر حق دلیل بر کفر و ارتداد و بغی نیست و قتلش واجب نمی‌گردد؟! پس چرا می‌خواهند خروج معاویه را توجیه کنند و این ملعون را که هیچ ربطی به هیچ یک از مذاهب اسلامی ندارد، تطهیر کنند؟!

این که دختر حضرت علی علیه‌السلام به عقد عمر درآمده باشد، چه ربطی دارد به خروج معاویه به خلیفه‌ی بعد از علی (ع)، یعنی امام حسن (ع)؟ چه ربطی دارد بر پاره کردن و نادیده گرفتن معاهده؟ چه ربطی دارد بر وصیت به جانشینی یزید بر خلاف وعده و تعهدش؟ و چه ربطی دارد به ظلم و جنایت یزید در کربلا؟! آخر یک ازدواج چگونه ثابت می‌کند که یک حادثه‌ی تاریخی بزرگ در تاریخ اسلام مانند کربلا، که در تمامی کتب تاریخی اسلامی و غیر اسلامی ثبت است، واقع نشده باشد؟!

مضافاً بر این که مگر آنان (اهل سنت)، خلیفه‌ی دوم عمر را با معاویه و یزید یکی و یا هم خط می‌دانند؟!

بهتر است این دوست اهل سنت، کمی بیشتر کتاب بخواند. دست کم کتب معتبر خودشان را کمی مطالعه نماید. این روش‌های در بحث بیشتر به ضررشان تمام می‌شود.

لازم است به چند نکته‌ی مهم توجه شود:

اول: فقط کسانی که از قوه‌های علم، عقل و ایمان برخوردار نیستند، به قوه‌ی قدرت بدنی یا فیزیکی اتکا و بسنده می‌کنند (چه در درگیری‌های فردی و چه در جنگ‌ها و تکیه به تسلیحات، مثل امریکای امروز).

دوم: آن که چنین افرادی، هدفی جز «من» و آن هم «من طبیعی و مادی – یا من حیوانی» ندارند، لذا فقط در پی پاسخ خواسته‌ی نفس حیوانی خود عمل می‌کنند، اما کسانی که از قوای «علم، عقل و ایمان» برخوردارند، اهداف والاتری داشته و مقاصد بلندتری را در نظر دارند که گاه و یا حتی اغلب مجبور می‌شوند برای تحقق آن اهداف بلند و انجام رسالت، از خواسته‌ها یا منافع شخصی خود بگذرند. رسالت حضرت امیر المؤمنین علیه‌السلام، فقط دفاع ظاهری و آن هم از ظلم ظاهری و فیزیکی به حضرت سیدة النساء (ع) نبود که بپرسیم: «پس چرا کاری نکرد»؟ بلکه حفظ و نشر اسلام،  بیداری و بصیرت بخشیدن به مردم، مقابله ریشه‌ای با ظلم در زمینه‌ها و اشکال مختلفش و هدایت بشر به سوی کمال «قرب الهی» از وظایف اصلی آن حضرت بود که سبب تحمل بسیاری از صدمات و لطمات می‌گردید.

سوم: اساساً القای این که حضرت (ع) کاری نکرد، یک دروغ، تحریف و اتهام هدفدار برای ظلم بیشتر و انحراف عمیق‌تر اذهان عمومی می‌باشد. مگر می‌شود که حضرت هیچ کاری نکرده باشند و دست روی دست گذاشته و نگاه کنند؟!

لذا از سویی شاهدیم که وقتی حضرت زهراء علیهاالسلام (البته نه به خاطر حقوق شخصی و نفس) بلکه به خاطر رفع غصه‌‌ها و دغدغه‌های آن حضرت می‌پرسند: شما که چنین و چنان هستی و قدرتت زبانزد است، چرا انتقام نمی‌گیرید و یا به قول ما «چرا عمل متقابل به مثل نمی‌نمایید؟» حضرت پاسخ عملی می‌دهند. یعنی لباس رزمش را پوشیده و شمشیر را بر می‌دارد. اما به هنگام خروج و با بلند شدن صدای اذان، از همسرش می‌پرسد: «یا فاطمه، آیا انتقامت را می‌خواهی یا حفظ و بقای دین پدرت را ؟» و ایشان هر کدام را می‌خواست، حق بود. اما او نیز معصوم است و همان رسالت را دارد، لذا پاسخ می‌دهد: «حفظ و نشر دین پدرم را». حضرت بر می‌گردد و سلاح بر زمین می‌گذارد و می‌فرماید: «پس مجبورم سکوت و تحمل کنم».

یا همین‌طور شاهدیم که وقتی به خانه‌ی حضرت ریختند، امام ساکت نشسته بودند، بلکه به عمر حمله برده و او را زمین زدند و روی سینه‌‌‌ی او نشسته و بدین مضمون فرمودند: والله تو می‌دانی که [برای حفظ دین] مجبور به سکوت هستم، وگرنه نه تو و نه هیچ کس دیگری نمی‌توانست به زور وارد خانه‌ی علی شود. و در تاریخ مثبوت است که علی (ع) در حال درگیری بود که او را به ریسمان کشیدند و آن ضربات را بر همسرش وارد نمودند.

هم چنین برخورد ایشان پس از شهادت و در بقیع که می‌خواستند خاکش را زیر و رو کرده و بدن مبارک حضرت فاطمه (ع) را خارج نموده و به اصطلاح از اول و به دست خودشان غسل، کفن و دفن کنند، شاهد دیگری بر مدعا و نیز قدرت فیزیکی و استفاده‌ی حکیمانه از آن است. ایشان در بقیع حاضر شده و خطاب به آن جمع کثیر بدین مضمون فرمودند: «والله اگر نوک تیشه‌ای به زمین بخورد، همه شما را می‌کشم». یکی از بزرگان قوم با دیدن تنهایی علی (ع) و کثرت جماعت خود، به قصد تحقیر و شاید تمام کردن کار به ایشان حمله کرد، اما علی (ع) او را زمین زد و بر سینه‌اش نشست و شمشیر بر گردنش گذاشت که ابوبکر نزدیک شد و پس از اصرارها گفت: «علی جان، تو را به جان رسول خدا قسم می‌دهم که رها کن». و ایشان بلند شدند و آنها نیز بقیع را ترک کردند و وصیت فاطمه (ع) مبنی بر مخفی ماندن قبر – که مبین بسیاری از حقایق و معرف حق و باطل است- محقق شده و دوام یافت. [اگر چه این واقعه دلیل بر بودن مزار ایشان در بقیع نمی‌باشد].

چهارم: دفاع از حق الهی حاکمیت و باز پس گرفتن آن، اولی‌تر از دفاع از حقوق شخصی بود. پس اگر حضرت علی (ع) به خاطر حفظ و اشاعه و انتقال اسلام ناب به مردم زمان و نسل‌های دیگر، مجبور به سکوت و تحمل گردید، تحمل ظلم‌های فیزیکی و خودداری از اقدام متقابل، نه تنها عجیب نیست، بلکه با گذشت تاریخ معلوم شد که بسیار حکیمانه و بر اساس هدف الهی، علم، حکمت و بصیرت بوده است.

صفحات: 1· 2

« السلام علیک يا فاطمه الزهرا (س) »

يا مولاتی يا فاطمةُ أغيثينی

ای مولای من ؛ يا فاطمه  به فرياد من برس ! 

التماس دعا                            حميد رضا فاطمی